به این سقف های کوتاه دل نبسته ام و به باغ هایی که به پلک بر هم زدنی از بهار به زمستان می غلتند.به دل های معمولی امیدی نیست و به هر پنجره ای نباید دخیل بست. از آن خیابان نمی توان به تو رسید و از هر درختی نمی توان وقت آمدن پرنده ها را سئوال کرد. من خوب می دانم که هیچ تقویمی نمی تواند بگوید که چه وقت برمی گردی.

چگونه بی تو از عشق بگویم و از خاطره هایی که از مهتاب زیباترند؟

بی تو چگونه از رفتن بگویم و از حوض هایی که دریا را به ماهی ها می آموزند؟

این روزهای گرفته و دراز بی تو به پایان نمی رسند و حرف های من هر غروب ناتمام می مانند.

چرا رفتی؟ هنوز می توانستیم چراغ علاقه را روشن نگاه داریم و خنده های بسیاری را تجربه کنیم. هنوز امیدهای فراوانی در راه بود. هنوز چند پرستو، هنوز چند پرتقال، هنوز چند برف ...

چرا رفتی؟ هنوز تمام قصه ها را برای کودکانمان نخوانده بودیم. باید عصرها در پیاده روهای زندگی قدم می زدیم و از شاخه های تخیل میوه آرزو می چیدیم. هنوز می توانستیم روبروی هم بر سفره مهربانی بنشینیم.

چگونه آخرین اشک های تو را فراموش کنم؟

به اتاق های افسرده که سراغ تو را می گیرند، چه بگویم؟ و هر وقت دلم گرفت برای چه کسی نامه بنویسم؟

چرا رفتی؟ چرا پل های دوستی را شکستی؟ بی تو بشقاب های اندوه را چگونه بشویم و چگونه اتاق تنهایی را جارو کنم؟

به این سقف های کوتاه دشنام نمی دهم و باغ هایی را که به پلک بر هم زدنی از سبز به زرد می غلتند، سرزنش نمی کنم. من خوب می دانم که تو یک روز برمی گردی.

هنوز برای دوست داشتن وقت هست.

نوشته شده در یکشنبه 88/5/4ساعت 5:28 عصر توسط مختار تندر نظرات ( ) |